Rataplan geeft vernieuwende en opkomende artiesten de ruimte om eigen werk te ontwikkelen en te presenteren als Artist in Residence. De residentie sluit af met een concertavond waarop de artiesten tonen waar ze aan werkten. Vaak is de muziek voor het eerst te horen in Rataplan. In juni ontvangen we Adia Vanheerentals met haar vijfkoppige band Waarlijk. 

Sinds ik jazz studeerde, heb ik er vele concerten en jams bijgewoond. In het laatste jaar van mijn opleiding nam ik zelf ook deel aan de Breathing-concerten, en later was ik één van de live performances tijdens de buurtwandeling van het NEXT DOOR festival. Toen ze me vroegen voor een residentie, moest ik geen twee keer nadenken. Het voelt goed om mijn artistieke ontwikkeling verder uit te bouwen op een vertrouwde plek, met mensen die sterk in me geloven.    

Voornamelijk in de manier waarop ze het publiek betrekken. Een leuk initiatief bijvoorbeeld, is het tweegangendiner waarbij de chef zich laat inspireren door de residentie. Ik ben benieuwd hoe mijn werk straks zal smaken. 

Deels wel, om dit aspect dieper te onderzoeken. Want het houdt me al langer bezig, hoe ik de beleving van mijn muziek toegankelijker kan maken, zonder me creatief te beperken. Zo baseerde ik het artwork van mijn plaat voor Bodem, een andere groep waarmee ik dit seizoen in Rataplan sta (zie p. 5), op de beeldtaal van de funk- en soulband Sly and the Family Stone. Om de associatie te doorbreken tussen jazz en moeilijke, experimentele muziek. Dat wil ik ook met de residentie doen. 

Wel, tijdens de try-outs voor mijn masterproef zag ik de toeschouwers op hun stoel bewegen. En ik vond het jammer dat ik dat niet kon gebruiken. Dus wil ik in Rataplan aan de slag met een staand publiek, waar we ons als muzikanten onder kunnen mengen. Mijn ervaring met brassbands zal daarbij zeker van pas komen, net zoals de expertise van de meeste muzikanten in het theater.

Zeker! Als je de energie terugkrijgt die je geeft, motiveert dat om nog enthousiaster te spelen.   

Ja, ook voortbouwend op mijn masterproef. Ik zou het omschrijven als vrij, groovy en dansbaar.       

Met deze band wel. Met Bodem breng ik dan weer een soort lyrische melodieën die makkelijk te zingen zouden zijn, mochten we ze niet spelen op sax, gitaar en drums. En met pianist Hendrik Lasure en contrabassist Simon Bekaert kies ik voor een vrije improvisatie met verschillende korte composities na elkaar. Wat misschien ook fijn is om te vermelden, is mijn – voorlopig eenmalige – muzikale date met de 86-jarige saxofonist Cel Overberghe in april.

Achter de repetitieruimte is een kamer vol trommels en kostuumpjes van het kinder- en jongeren percussie lab Tarmacadam. Daar zou ik graag eens vertoeven.

Adia Vanheerentals aan het werk: